Net met ons tweetjes ontbeten. Bij Luka bleef het alleen bij een drankje en yoghurt. Ze gaf voor de eerste keer aan dat ze echt geen honger heeft.
Alhoewel ze de twee voorbije nachten een behoorlijke nachtrust heeft genoten en voorlopig gespaard bleef van de meest voorkomende bijwerkingen, voel en zie ik als mama kleine veranderingen. Haar gezicht is, door de extra baxters vocht, op korte tijd al wel wat veranderd. Maar ze blijft voor mij die knappe en sterke madam. Alleen klaagt ze over haar ogen. Hierdoor heeft ze soms moeite om die mooie kijkers open te houden. Zo vind ik het niet erg om tijdens de nacht regelmatig uit bed te komen om de verpleegkundige te bellen bij alarm van de baxters. Maar onze rustmomentjes overdag worden beloond met leuke cadeautjes. Zo werd Luka wakker met een zelfgemaakte bloem van ballonnen in haar bed. Een hart onder de riem. Zoveel bewondering en respect voor al die lieve mensen om ons heen. Die gekke cliniclowns toveren zowel bij kind als ouder een lach op je gezicht. Echt geweldig! Zo ook al die persoonlijke berichtjes geven ons de kracht om samen te vechten. Dank jullie wel allemaal.
Het programma van Luka ziet er dagelijks ongeveer gelijkaardig uit, naargelang hoe ze zich voelt. Zo zal ze sevens een uurtje naar de ziekenhuisschool gaan en gaat ze regelmatig met de kiné sporten. Beweging geeft extra kracht en positiviteit om te vechten tegen de nevenwerkingen van de chemo.
Ook kijkt Luka uit naar bezoekjes, vooral van de jeugd. Dan verlaat ik even de kamer en kan ze haar haar hart luchten. Wetende dat ze dat bij leeftijdgenootjes wel haar ei kwijt kan, stelt me als mama dan toch wat gerust.
