Home sweet home.
Het eerste weekje zit erop. Check. Deze kunnen we met veel plezier afvinken. Een stapje dichter bij ons einddoel genezen. Je bent een kanjer, Luka.
Na vrijdag, dat ook behoort bij de mindere en ellendige dagen, kwam het zonnig weekend eraan. Zaterdagnamiddag heb ik als mama en vrouw even de tijd genomen om een uitstapje Leuven te maken met mijn drie boys. Zo had de papa ook enkele uurtjes quality time met Luka.
Zoals de zon straalde, schitterde je dit weekend ook, Luka. Je hunkerde zo naar huis en dit gaf je de energie om terug wat te eten en samen met ons aan tafel te zitten. Dat is mijn lieve meid.
Thuiskomen, na een weekje veilige omgeving en een zorgteam om ons heen, vraagt wel even een aanpassing. Bij de eerste stap in ons huis, staat het monstertje met de hamer al klaar. Heel veel emoties komen dan op me af en het liefst zou ik in een hoekje gaan zitten huilen. Ik probeer me er tegen te verzetten, want ook hier gaat het leven en mijn rol als mama en partner verder.
Na enkele uurtjes overgang en een dutje in de zetel voelt het weer alsof we niet zijn weggeweest. Gelukkig maar.
Wat me terug een positieve boost gegeven heeft, is het samenzijn met ons gezin. Maar wat me enorm gepakt heeft, zijn de mooie woorden van Bram. Ze passen helemaal bij ons verhaal en verdienen daarom ook een plaats in hernameisluka.
Vandaag een dagje ‘gewoon’….geen doktersbezoeken, geen afspraken op de planning....alleen maar de nodige medicatie in huis halen, zodat Luka zich hopelijk niet te misselijk gaat voelen en kan rusten. We blijven duimen dat haar bloedwaarden ok blijven.
