24 september 2019, 3.30 uur….’Mama, ik voel me niet goed.’
Is dit een droom? Nee, binnen een minuut word ik van droom naar realiteit gekatapulteerd. Met 38, 7 graden koorts zijn we verplicht om zo snel mogelijk Leuven te bereiken en inderdaad, anderhalf uur later zijn we in kamer 402 beland.
We zijn nu twee dagen verder en sinds gisteren is het isolement opgeheven, zodat Luka de kamer mag verlaten. Ze is nu meer dan 24 uur koortsvrij en ondertussen weten we dat ze kampt met ontstoken tandvlees. In haar toestand met zeer lage witte bloedcellen is dit al enige oorzaak tot infectie. Maar de antibiotica, die standaard drie dagen wordt toegediend, doet zijn werk. Misschien mogen we vanavond naar huis en kunnen we nog samen het weekend doorbrengen.
25 september….een overladen dag van emoties…zal voor altijd in mijn geheugen gegrift staan. Het moment waar ik als mama zo bang voor was, het verlies van haar prachtige blonde lokken. Maar de harde realiteit dwingt me om dit te aanvaarden en weer verder te gaan. Na een slapeloze nacht en een emmertje vol tranen, stond de kapster om 14 uur aan onze ‘hotelkamer’. Nu had ik echt zin om door de gangen te tieren en te brullen ‘FUCK de kanker’. Heb dit in mijn binnenste gedaan, maar heb mezelf toch verplicht om me zo snel mogelijk te herpakken.
Luka, wat een dappere meid ben je. Ongelooflijk hoe je daar nog steeds met een lach op je geïmproviseerde kappersstoel plaats nam. Iedereen om je heen zette je in de bloemetjes voor je overtuigde wil tot donatie van je haar aan haarwensen.
Geen woorden voor…gewoonweg prachtig.
Hoe moeilijk Bram en ik het ook hebben ervaren, we zijn geen seconde van je zijde afgeweken. En na een half uur hadden we een nieuwe beauty in huis. Vol bewondering keek je jezelf voor het eerst aan in de spiegel en zei: ‘ Oh, ik vind het best nog leuk. Ik had erger verwacht.’ En terecht, je bent en blijft mijn allerknapste favoriete girl van de aardbol.
En nu, fingers crossed, dat je bloedwaardes terug stijgen en op punt staan, zodat je maandag kan starten aan deel 2 van je chemo.
Wat ben ik een trotse mama.
