‘Mama, ik wil naar huis. Ik voel me echt niet goed.’ Ons nachtelijk ritueel.

Wanneer de ochtendklok 7 uur tikt en het licht op de ziekenhuisgang terug aangaat, is onze lange nacht voorbij. Elk uur, soms halfuur of soms kwartier, hebben we van avond tot ochtend beleefd. Omstreeks 2.30 uur loopt de laatste chemo tot zijn einde, nog wat spoelen en dan kunnen we een paar uurtjes onafgebroken slapen. Tijdens voor- en namiddag kan Luka gelukkig wat indompelen en is ze weg van de realiteit.

Eens wakker komt ze terug tot besef.

Als mama sta je machteloos. Alles zou ik geven om die verdomde pijn en slechtgevoelens weg te nemen…echt alles. Maar ook ik word geregeld met de neus op de feiten gedrukt. Je kan niet blijven stilstaan. Knop omdraaien, negatieve gedachten laten passeren en hup, het komt allemaal goed.

Zo kan en blijf ik haar uiteraard alleen maar aanmoedigen, knuffelen, aaien. Ze geniet van de bezoekjes van haar broers met Bram en ziet ook mij dan energie opdoen. Het geeft ons beiden extra kracht om er weer tegenaan te gaan.

Vol bewondering lig ik hier geregeld, met een traan of lach van fierheid, vanop mijn zetelbed te staren naar haar. Maar de angst blijft door mijn lichaam stromen. Het verdriet was deze week een grote aanwezige factor.

Door de verhoging van de testosteron heerste er even paniek en was ik het noorden kwijt. Maar de extra onderzoeken en testen tonen aan dat dit schommelingen zijn zoals bij iedere gezonde persoon op de wereld. Bij Luka wordt dit in haar geval extra opgevolgd. Zo hopen we dat ze binnen drie weken weer een daling maakt in haar testosterongehalte. Zo kan ik dan genoegen nemen met de diagnose schommeling. Maar door de gesprekken met de dokter en prof ben ik wel wat gerustgesteld en leg ik mijn vertrouwen in hun handen.

Gelukkig kunnen we hier binnen het UZ ook als ouder aan de alarmbel trekken. En kom je op de wandelgangen soortgelijke mama’s en papa’s tegen die mekaar troosten. Het is niet niks….het is en blijft een bikkelharde realiteit. Maar door samen te vechten, regelmatig te ventileren, door een hartverwarmende knuffel, krijg je de neuzen terug richting positivisme gericht. Alleen kan je dit niet aan. Deze zes dagen, die dubbel tellen doordat we de nachten ook bewust beleven met ons 2, kunnen we doorstaan door al de warmte en liefde die we voelen van buitenaf. Zowel van familie als vrienden, zowel van media en kaartjes,…al die kleine dingen worden samen 1 grote drijfveer om te vechten tegen alles wat er nog op ons pad komt.

Ik kan dit niet genoeg in de kijker zetten en jullie hiervoor bedanken. Zo ook al het personeel hier, 1 voor 1 worden ze een beetje plusfamilie.

Daarom schrijf ik nu vol overtuiging: we zijn bijna in de helft….in de helft van deze week, maar ook in de helft van Luka haar chemoparcours.

Luka, je bent mijn superwoman.

 

 

 

Pin It