De meeste tijd van onze volle week hier samen in Leuven breng je door met slapen, mijn allerliefste Luka. Slapen door de ellende en misselijkheid heen? Ik vermoed van wel….
In de stille en meestal verduisterde kamer voel ik het tikken van de klok en hoor ik het hypnotiserend geluid van de verschillende machientjes, die de medicatie en chemo door je lijf doen stromen.
Maandagochtend, 21 oktober, in volle actie en met veel energie vertrokken we met ons twee richting ‘second home’. Deze keer kregen we kamer 417 toegewezen. Na de allesbepalende bloedtest en positieve gehoortest kregen we ’s middags groen licht om te starten met de chemo. De paal, waar je verplicht een week aan vastgekluisterd bent, zal je niet loslaten en zal regelmatig van zich laten horen.
Om 16.11 uur werd het officiële startschot gegeven en wat voor een schot! Na een uur was je al helemaal bevangen door de chemo, je ogen werden letterlijk en figuurlijk te zwaar om open te houden. De chemo, drie verschillende soorten op een avond en nacht, loopt tot ongeveer 2 uur. Dan klikken we het computerscherm uit, doen we onze ogen toe en gaan we een paar uurtjes slapen.
Wat doet die chemo toch allemaal met jou? Je eet niet meer, drinken maar af en toe….Maar vooral je stralende glimlach zit verborgen onder een hoopje ellende.
Vorige week hebben we een grote stap vooruit gezet, en op nog geen 60 minuten verder zetten we er noodgedwongen 10 achteruit. Maar toch blijf je strijdlustig, want ook al wil je naar huis, ook al kruipt de tijd traag vooruit, je geeft niet op.
Nu nog wel wachten op de meest spannende en oh zo belangrijke test van de week, nl. de waarde van de testosteron. Dit blijft voor ons een levensbelangrijke parameter.
Eindelijk!! We kregen dinsdag het meest positieve nieuws van de week. De resultaten van de testosteron waren zeer goed, bijna niet aanwezig zoals het hoort te zijn. Dus kunnen we vorige afname, waarbij er een verhoging was, nu officieel onder de noemer schommelingen plaatsen. Nu pas kan ik er vrede mee nemen. Zo blij en opgelucht!!
Er was deze week wel een nieuwe bijwerking, nl. een zeer lage bloeddruk. Zakte zelfs soms tot 7, maar toch bleef je overeind en bij de vraag ‘hoe gaat het, Luka?’ antwoordde je nog steeds ‘ça va’. Niet te geloven hoe je, ondanks dit alles, die leeuwin blijft.
Om je toch wat sterker te maken, besloten de dokters gisteren om je wat extra bloed toe te dienen, ‘de biefstukjes’ zoals ze hier worden omschreven. Zonder problemen aanvaardde je ook je donorbloed en stond ik toch even stil bij het belang van het bloedgeven. Weer een ‘wereld-van-belang-initiatief’.
Misschien hebben jullie ook al de actie RUN FOR LUKA zien passeren op je scherm? Ongetwijfeld de moeite waard om eens een kijkje te nemen op de facebookpagina.
Bram en Annelies, en nog veel andere sympathisanten, hopen op deze manier hun steentje bij te dragen tot een levensbelangrijk onderzoek naar eierstokkanker, voor Luka en vele andere lotgenoten, jong en oud. Daarom werd er gekozen voor Vriendtjes tegen Kanker (www.vriendtjestegenkanker.be).
Er zullen in de loop van de komende weken zeker nog initiatieven op touw gezet worden om deze RUN FOR LUKA te steunen. (o.a. een optreden van la Fête Folie).
Vanavond ga ik, wanneer de papa van Luka van wacht is hier op kamer 417, even naar mijn jongens. Ze zullen, zoals velen onder jullie, een welverdiende vakantie inzetten. Ik ga ze verwennen met extra knuffels en complimenten voor o.a. een superrapport van Lios en een schitterend optreden van Onno tijdens het grootouderfeest van afgelopen woensdag. Want ook zij zijn kanjers in deze strijd voor hun grote zus. En samen tellen we af naar zondag, wanneer we weer even met ons vijven samen kunnen zijn.
