Neen, mijn dochter is niet dronken!! Ze neemt ook niet deel aan 1 of andere act van Halloween!? Ken je dat gevoel dat iedereen je aankijkt alsof je een attractie bent vanuit een griezelverhaal?
Een volledige topweek werd met special acts afgesloten.
De eerste zondag van de herfstvakantie werden we met veel plezier uit kamer 417 ontslagen en heeft Luka ook wat genoten van het vakantiegevoel. Als kers op de taart werd ze in het begin van de week beloond met een grootste onderscheiding voor haar examen geschiedenis. Een persoonlijk berichtje van de desbetreffende leerkracht klonk samengevat als ‘een historisch resultaat’. Hier mag en moet je dubbel en dik trots op zijn. Ik ben ervan overtuigd dat dit Luka extra kracht gaat geven om haar energieke inzet voor school te behouden.
Na de week opname, merkten en voelden we ook aan dat ze sneller herstelde van haar laatste chemokuur. You go, girl.
Doordat de schoolgaande jeugd vrijaf had, kreeg Luka dagelijks bezoek van haar leeftijdsgenootjes. Jouw stralende glimlach vertelde me genoeg. Je genoot van top tot teen en besefte des te meer hoe belangrijk een sociaal vangnet is. Zo hebben we als gezin, ook al konden we niet echt uit huis, genoten van die extra aandacht binnenshuis. Af en toe had ik even de gelegenheid om samen met een vriendin op de markt een tas koffie te consumeren, of een wandeling te maken terwijl de jongens op sportkamp of bij de papa waren.
Wel moesten we regelmatig op controle bij de huisarts, maar werden we beloond met positieve resultaten.
Tot donderdag….Halloween….Je verraste mij en de thuisjuf met de boodschap ‘ik heb een bloedneus’. Al mijn overwinningskracht moest ik noodgedwongen naar boven halen. Bloed is een zeer moeilijk gegeven voor mij. Maar ik moest helder blijven denken. Even paniek, maar na een telefoongesprek met de dokter uit Leuven toch de boodschap gekregen om naar spoed in Geel te rijden. Leuven lichtte Geel in, waardoor we snel geholpen en onderzocht werden. Na drie kwartier was het bloeden gestopt en gaf de bloeduitslag aan dat de bloedplaatjes gezakt waren. Toch mochten we tegen de namiddag naar huis met de nodige medicatie. Zodat we ’s avonds hier met de kinderen uit de buurt de afgesproken tocht konden laten doorgaan en samen het laatste weekend van de vakantie konden doorbrengen.
Zaterdag, na je thuisles, nadat opa en Bram wat klusjes verricht hadden in huis, na je bezoek van Lars en na je bord spaghetti, kwamen we terug in ons horrorverhaal terecht.
Maar deze keer was het nog erger dan donderdag. Tegen je zin en vol boosheid toch de boodschap gekregen om naar Leuven af te zakken. Snel onze valies en nodige documenten genomen, emmer en grote handdoek mee en vertrokken voor een uur helse autorit.
Het bloeden stopte niet. Wanneer we aan een verkeerslicht moesten wachten, zagen we de eerste nieuwsgierige blikken. Het zal inderdaad een raar beeld geweest zijn. Kaal hoofd, hangend boven een emmer, bloed….Maar toch. Het maakte haar nog meer verdrietig en gefrustreerd. Voor de eerste keer begon je echt te roepen. ‘Kankerzooi’ ‘Wanneer mag het nu stoppen?’….Ook ik had de behoefte om mijn onmacht uit te schreeuwen, maar ergens was er toch een stem in mij die aangaf dat ik me op de weg moest concentreren. Ik liet Luka haar negatieve gevoelens de vrije loop en was zo opgelucht dat we, na een rit die aanvoelde als uren, Leuven veilig en wel bereikt hadden.
Met 1 rolstoel in de hand en de valies in de andere hand liep ik zo snel ik kon doorheen het gebouw. De blikken sneden door mijn lijf. Ik weet het, het was echt geen zicht, maar toch. …De vraag van ‘kan ik je misschien met iets helpen’ zou wonderen gedaan hebben.
Eens op de afdeling werden we binnen de minuut geholpen en kreeg Luka, deze keer op kamer 412, nieuwe bloedplaatjes toegediend. Dank je wel, donor, wie je ook mag wezen. Maar het hielp onmiddellijk. De verpleegkundigen waren helemaal onder de indruk van de hoeveelheid verlies van bloed. Maar Luka bleef sterk en uiteindelijk verscheen er terug een lach op haar gezicht. Met ons tweetjes waren we aan het bekomen van deze gruwelijke belevenis. Om 22 uur reden we terug richting Geel, deze keer rustig en zonder boosheid.
De vakantie heeft Luka afgesloten met een dagje bij de papa, waar ook Lios al enkele dagen logeerde. Zo zijn Bram en ik met ons kleinste venteke een paar uurtjes naar Plopsaland Indoor geweest. Onno vond het geweldig. Bij de vraag wat hij het leukste moment van de dag vond, antwoordde hij heel spontaan:
‘Mama, met jou in de vuurtoren. Je huilde van de schrik en ik moest jouw hand vasthouden.’ Echt gebeurd. :)
En nu kunnen we echt beginnen aftellen, Luka.
Wanneer november voorbij is, zetten we onze neuzen richting december. Een tijd van extra rust, snel recupereren en hopelijk een definitief einde van de chemo.
Zo promoot ook Luka het evenement de Warmathon op 21 december. Om dit uniek initiatief extra te steunen, organiseren we met la Fête Folie een optreden op 13 december. Het zou fijn zijn om jullie, samen met Luka, daar te ontmoeten op onze muzikale avond en het gezellig samenzijn. En met je aanwezigheid steun je ook RUN for LUKA.
We houden jullie zeker op de hoogte waar je weldra de inkomkaarten en/of steunkaarten kan aankopen. Hou het alvast vrij. We kijken er met heel veel warmte en liefde naar uit.
