Aan het euforisch gevoel ‘Home sweet home’ kwam snel een abrupt einde. Sinds vorige week donderdag zijn we noodwillig afgezakt naar ons tweede huis van de afgelopen 4 maanden. Een niet te stoppen bloedneus was telkens het begin tot waar we op heden zijn beland, nl. kamer 419.
21 november, 16.15 uur, start van de zes uur durende vloed van bloed. Tegen bijna middernacht lukte het de arts van NKO om dit horrorverhaal te stoppen, met als gevolg een nacht observatie en extra bloedplaatjes.
Vol goede moed en met de gedachten dat we nu voor echt thuis mochten blijven, hebben we de vrijdagavond samen met ons vijven in de zetel te Geel doorgebracht. Zaterdag stond in teken van het bezoek van de Sint in Geel, waar vooral Onno vol spanning naar uitkeek. Lios ook, maar op een andere manier. Hij verheugde zich op het samenzijn met mama en eens iets leuks doen. Maar om 10 uur in de ochtend brak de hel weer los. Samen met Lios probeerden we het zo rustig mogelijk aan te pakken, maar toch….al dat bloed zorgt wel voor gruwelijke taferelen en chaos.
In deze onverwachte verandering van planning en stress ga ik opzoek naar de snelste opvang voor de kinderen, met in het achterhoofd ‘die activiteit van en met de jongens moet kunnen doorgaan’. Wat een pracht van buren, vrienden en familie heb ik mijn bezit om ook op zo’n momenten staat op te maken. Een paar telefoontjes later was dit hoofdstuk geregeld en zijn we in volle vaart naar Leuven afgereisd. Ondertussen werd ik regelmatig op de hoogte gebracht van de fijne namiddag die de jongens beleefden en kreeg Luka, zoals we ondertussen gewoon zijn, extra bloedplaatjes.
Maar tegen de avond aan stegen haar temperatuur en ontstekingswaardes. Verdict: minstens drie dagen opname en antibiotica. Een zware domper, vooral voor Luka. Het woordje ‘haten’ werd vol woede naar mijn hoofd geslingerd. Begrijpelijk, maar zo treffend en hard om te verteren. Zondag was een stille dag, weinig tot geen gesprekjes, maar je voelde haar verdriet.
Maandag op dinsdagnacht werd mijn droom een nachtmerrie. Luka huilde van de pijn en kon moeilijk ademen. Is dit een klaplong? De foto, die dezelfde nacht op haar kamer gemaakt werd, wees uit van niet. Misschien dan zona? Voorlopig niet. De pijn bleef intens aanwezig, waardoor ze 48 uur al zittend in haar bed heeft doorgebracht.
Die komende 24 uur zaten we weer in die vreselijke wervelwind van angst. De dokters regelde een scan om wat meer informatie in te winnen, en gisterenavond kregen we het verlossend antwoord dat er gelukkig geen onrustwekkende dingen te zien waren op haar longen.
Maar wat is de oorzaak dan wel? Toch een gekwetste spier of wat kraakbeen dat niet ok is? Toch het begin van een ontsteking op de longen? De onderzoeken en besprekingen lopen verder, maar als eerste doel stelde de dokters het Luka zo comfortabel mogelijk te maken en haar te redden van de pijn. Zo zijn ze gestart met morfine en heeft ze een rustig nachtje gehad. De pijn is al geminderd, maar nog niet weg. Hoe het concreet vervolgparcours er de komende dagen zal uitzien, weten we niet. We bekijken het dag per dag, maar zullen zeker het weekend hier nog doorbrengen. De artsen denken wel, met de resultaten van de scan en foto, dat er een beginnende ontsteking te zien was. Ze moeten ook nog uitsluiten dat er geen schimmel is, want kan ook pijnlijk zijn.
Afwachten is de boodschap. En het bezoek van de cliniclowns gaat sevens weer wonderen verrichten.
