Als ik nu terugblik naar exact een jaar geleden, ben ik blij dat we nu het schooljaar op een andere manier konden starten. Het is weer even geleden dat we mekaar nog via de blog ontmoet hebben. De afgelopen twee maanden omschrijf ik als een periode van genieten met ups-and-downs.
Enkele weken geleden zou ik nooit gedacht hebben dat we als gezin op 1 september alle vijf fulltime aan de slag zouden gaan.
Juni 2020 was de start van de emotionele dip van Luka. Al het besef van het afgelopen jaar kwam binnen tegen 200 km/uur. Haar grote inzet voor school en de hierdoor schitterende resultaten gaven haar niet de kracht om het nut van school te zien. Waarom nog naar school? Ze voelde zich niet goed in haar vel en bij het onderwerp school zag je haar nog dieper in de put geraken. Er zijn zeker wel wat gesprekken met school geweest en hun bereidwilligheid was zeker gegarandeerd. Maar doorheen de grote vakantie werd dit negatief gevoel maar erger. Ze stond zelfs op punt om te stoppen met studeren. Er volgden (en er volgen er nog wel wat) gesprekken met de psycholoog en prof uit Leuven en eind augustus hebben we, in samenspraak en met goedkeuring van Luka, haar terug ingeschreven in De Vesten te Herentals, waar ze het derde middelbaar heeft gevolgd. Zo wil ze het nog een kans geven en zit ze nu in haar laatste jaar van het secundair.
Het was niet alleen school uiteraard. Het leven op zich stelde ze (ik hoop dat dit ook in de positieve richting gaat) in vraag. Als mama is dit oh zo moeilijk om te horen, om te vatten...maar ergens kan ik haar wel volgen met alles wat er ons het voorbije jaar is voorgeschoteld. Maar we zullen er alles aan doen om haar hier ook bij te helpen. De vakantie op Tenerife heeft ons doen genieten van alles om ons heen. Bijna meteen daarna hebben we de eer gehad om enkele dagen door te brengen in Villa Rozerood. Wat een mooi initiatief. Verdient zoveel respect. We leerden er ook samen met de kinderen zeer lieve gezinnen kennen waarbij we onze zorgen op een andere manier kwijt konden.
Onze bezoeken in Leuven blijven nog maandelijks op onze planning staan en gelukkig stelt Luka het lichamelijk zeer goed. De medicatie voor de zenuwpijnen wordt afgebouwd en het vuile beestje, wat vorig jaar haar leven bedreigde, is weg.
Niet alleen bij Luka valt het besef zwaar en ziet ze de toekomst niet altijd rooskleurig in. Ook bij mij wordt mijn zonnige dag regelmatig overgoten door een regenvlaag van tranen. De angst blijft een grote factor in ons bestaan. Het bekijken van foto’s van voor het ziek worden en tijdens de revalidatie vraagt heel veel kracht van me. Wat hebben we toch doorstaan? Luka, wat een strijd heb je geleverd. Ik kan er echt niet over….
Elke datum heeft nu ook een andere betekenis. In de vakantie dacht ik ‘oh nee, vorig jaar werden we voor het eerst geconfronteerd met ‘er is iets dat niet klopt’ tot ‘jullie dochter heeft kanker’’. Het begin schooljaar telde maar enkele dagen en september 2019 staat in mijn geheugen gegrift met als titel ‘start chemo’.
Alles een plaats geven is verdomd moeilijk, maar ook hier geven we niet op. Luka is bereid en staat open voor psychologische hulp. Ze laat haar verdriet gelukkig in bijzijn van ons ook de vrije loop.
En samen als gezin voelen we ons hierdoor sterk en was ik zo trots op onze start op 1 september 2020. Luka in haar laatste jaar secundair, Lios in het zesde leerjaar en Onno in de laatste kleuterklas. En Bram en ik elk in onze welvertrouwde werkomgeving.
Dit alles heeft ons leven veranderd, zeker bij Luka. En dit een plaats geven, blijft moeilijk, ook voor mij. Maar we geven niet, nooit, op.
Dus heffen we ons glas en drinken we op een boeiend en fijn, maar vooral gezond schooljaar.
