Het mooiste en het grootste lichtpunt tegen kanker. Wat een uniek en bewonderingswaardig initiatief. Zoveel pakkende en herkenbare getuigenissen. Maar wat als een paal boven water staat is dat mijn grootste lichtpunt uitgaat naar Luka. De afgelopen 2 maanden waren misschien wel de meest zware dagen uit haar leven.
Vol goede moed startte ze het nieuwe schooljaar in een groep met bekende gezichten. Dagelijks de trein op, wat stappen of fietsen en poging om zich heel de dag geconcentreerd bij de leerstof te houden. Na een intensieve schooldag thuis de energie zoeken om wat schoolwerk te presteren. Het vergde zoveel van haar en diep in haar binnenste zweefden talloze onbeantwoorde vragen om haar heen. Ze stapelde zich op tot het moment, ergens in oktober, dat Luka crashte. Die avond staat in mijn geheugen gegrift als 1 van de meest machteloze momenten uit mijn moeder-dochter leven. Samen met de diagnose kwaadaardige tumor en kanker, de angst en onzekerheid, staat dit in mijn top drie van onmacht en verdriet.
Het voorbije jaar is tot haar besef gekomen. Die sterke veerkrachtige jonge dame van een jaar geleden, in een helse periode van pijn en afzien, was nu nog een zakje ellende en schreeuwde letterlijk voor hulp.
Waarom? Wat is het nut nog? Waar is mijn positieve energie? Welke doelen voor de toekomst zijn er nog die zekerheid bieden? Die oneerlijkheid?....
En dan sta je daar als mama. Genageld aan de grond, een aanval van tonnen verdriet en boosheid. Want ik heb geen toverspreuk, ik kan haar geen pilletje bieden om dit op te lossen. Gelukkig was er op dat moment de kracht van Bram om haar rustig te krijgen en hebben we onmiddellijk de hulplijn Leuven ingeschakeld. Luka schreeuwde voor rust, maar dit ging niet van de 1 op de andere dag. Maar toch hebben we snel kunnen rekenen op de deskundigheid van het crisismobielteam vanuit het OPZ tot voordien nog onbekend voor ons. Van thuis uit werd er intensief therapie geboden, op de eerste plaats voor Luka, maar ook voor heel het gezin. Alles werd in kaart gesteld en samen gaan ze met ons opzoek naar een intensief vervolgtraject bij een psycholoog. Dit is echt nodig. Wat Luka het afgelopen jaar als tiener heeft doorstaan en wat er nog als vervolg staat te wachten, is niet te vatten. We mochten als ouder nog blij zijn dat ze de kracht vond om naar school te gaan, om op te staan,…..en die sprankel hoop en energie willen we behouden en stilaan terug opbouwen. Het zal nog een lang en zwaar parcours worden, want door de therapie zal het rouwproces starten en zal er aan traumawerking gedaan worden. Nu ook hebben we heel veel vertrouwen in het aanbod, maar vooral in Luka. Ze zette ook deze keer haar deuren open om de hulp op emotioneel vlak toe te staan. Alle tips geeft ze een kans om toe te passen. Zo heeft ze school niet opgegeven, ook dankzij het begrip van het team en klasgenoten en aanpassing aan het lestijdenpakket.
Maar ons grootste geschenk van deze periode is ons Olli. Dit klein bolleke wol op vier poten brengt zoveel liefde in huis. Ik had dit nooit kunnen denken, maar het is effectief zo. Olli is ook deel van haar hulpmedicatie.
De verlengde herfstvakantie heeft ons de nodige rust geboden. Morgen allen terug naar school. Luka deels via de weg online en woensdag naar Leuven voor maandelijkse controle. Dit is en blijft een spannend moment.
Regelmatig brand ik een kaarsje voor iedereen in mijn hart, maar vooral voor diegene die extra steun vanop afstand nodig hebben. Hopelijk brengt al het licht om ons heen de kracht om samen door deze bijzondere periode te gaan en samen uit te kijken naar liefdevolle momenten in combinatie met een eindeloos goede gezondheid.
Liefs,
Isabel
